Rozdział XVI

Z perspektywy Zoey

- O ja pierniczę Zoey! Przeczytaj to!

Momentalnie mnie zmroziło. Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że Nicole chce mi pokazać coś, co prawdopodobnie dodał Niall. Jednak z jej reakcji nie mogłam się domyślić niczego. To może być coś dobrego, ale i coś złego, bowiem dziewczyna nie pokazywała po sobie żadnych emocji. Nie licząc szoku, oczywiście.

Niepewnie wzięłam od przyjaciółki laptopa i położyłam go na swoich nogach. Czułam, że oddech nienaturalnie mi przyspieszył. W końcu to, co jest tam napisane może zniszczyć mnie jeszcze bardziej. Albo poprawić nastrój, ale w to nie chce mi się wierzyć.

- No dalej Zo, czytaj. - Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco i pogłaskała lekko po ramieniu. Dobra, jestem Zoey Parker, nie mogę stchórzyć i zamknąć laptopa w takim momencie. Zdenerwowana jeszcze bardziej przełknęłam ślinę i wlepiłam swoje niebieskie ślepia w ekran komputera.

Directioners  i inni! Ostatnio jest dużo plotek na temat mój i Zoey Parker. Otóż, chciałbym je teraz raz na zawsze rozwiać. 

Czytać dalej, czy nie czytać? Boże, czemu ja się tego tak cholernie boję? 

Zo poznałem przez Liam'a. To rodzina. Kilka dni temu chcieliśmy iść z nią i z jej przyjaciółką do kina, ale nam przeszkodzono. Dlatego później się rozdzieliliśmy na dwie wycieczki i pojechaliśmy w różne strony. Ja postanowiłem zabrać Zoey nad Tamizę. W końcu pięknie wygląda wieczorem. 

Dobra, jeszcze nie jest tragicznie. No tak, czemu miałoby być skoro jeszcze nie doszłam do najważniejszego wątku. 

Krążą pogłoski, że to Zoey mnie pocałowała i dobrze wiedziała, że w krzakach czają się dziennikarze. Dlatego raz jeden jedyny mówię: to ja ją pocałowałem. Chciałem tego, nikt mnie nie zmuszał. A co do ludzi z aparatem- żadne z nas o nich nie wiedziało. Spytacie, czemu w takim razie się teraz nie spotykamy... 

Moje ciśnienie z pewnością wyszło już poza granice normy.

Bo jak totalny idiota palnąłem coś, czego nie powinienem. Dziewczyna, która zauroczyła mnie już po pierwszym dniu znajomości wzięła to bardzo do siebie i stwierdziła, że nie będzie mi niszczyć życia. 

Przy drugim zdaniu wytrzeszczyłam szeroko oczy. Chyba muszę to przeczytać jeszcze raz. 

 Dziewczyna, która zauroczyła mnie już po pierwszym dniu znajomości wzięła to bardzo do siebie i stwierdziła, że nie będzie mi niszczyć życia. 

Nie wierzę w to, co przeczytałam. Nawet po drugim razie. No ale trudno, jedźmy dalej. 

Zoey wiem, że to czytasz. Z tego miejsca chciałbym Cię jeszcze raz, cholernie przeprosić za moje słowa. Źle mnie zrozumiałaś. Nie niszczysz mi życia, wręcz przeciwnie. Wprowadziłaś w nie coś wyjątkowego. 

Directioners, pomożecie mi? 

#ZoeyPleaseForgiveNiall *

- I jak? - Spytała cicho Nicole widząc, że już skończyłam lekturę. Wlepiłam w nią swoje ślepia, w których zbierały się pojedyncze łzy. 

- Muszę się z nim zobaczyć! - Zamknęłam pospiesznie laptopa i rzuciłam go pod poduszkę. Po chwili byłam już w garderobie i próbowałam znaleźć dla siebie jakieś odpowiednie ubranie. 

Z perspektywy Niall'a 

I gotowe. Mam tylko nadzieję, że to coś pomoże. Jeśli nie, to ja już naprawdę nie wiem co mógłbym jeszcze zrobić. 

Nie mając w sumie nic do roboty wyszedłem z pokoju, który w tym domu był mi przypisany i powędrowałem do mojego ulubionego pomieszczenia- kuchni. Dlaczego ulubionego? Bo moją pasją jest jedzenie, co pewnie większość ludzi doskonale wie. 

Stanąłem w progu i rozejrzałem się po ogromnej, nowoczesnej kuchni połączonej z jadalnią. Pomimo białych, niebywale nowoczesnych mebli i różnych ciekawych dodatków samo pomieszczenie nie robiło na mnie wrażenia. Za to lodówka, sięgająca ponad 2 metry już tak...

Pospiesznie swoje kroki skierowałem ku niej. Wyjąłem potrzebne rzeczy i zacząłem robić sobie mały stosik kanapek. Mały, dla mnie. Normalnie pewnie najadłyby się nim 2 osoby, a trzecia też nie siedziałaby głodna. Kiedy skończyłem swoje kulinarne popisy usiadłem przy stole i rozpocząłem najprzyjemniejszą czynność, jaką ludzie robią. Zacząłem jeść. 

- Huhu, Horan! Jak jesteś w depresji to jesz jeszcze więcej niż normalnie! - Usłyszałem za sobą i od razu się odwróciłem. Widząc lokersa wywróciłem tylko teatralnie oczami i wróciłem do konsumpcji. 

- Nie jestem w depresji Styles. - Mruknąłem z pełną buzią, przez co chłopak od razu się uśmiechnął.

 - No tak, w sumie to racja. Jesteś podłamany, bo laska dała Ci kosza. Jest chociaż przez kogo cierpieć? Ładna ta Zoey? - Spytał poruszając przy tym brwiami. W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Harry widząc, że nie mam zamiaru iść i ich otworzyć sam pofatygował się i poszedł do hall'u. Po chwili wrócił cały w skowronkach. 

- Masz gościa, Niall. - Powiedział, a ja od razu spojrzałem w stronę, z której przyszedł. Prawie zakrztusiłem się jedzeniem przez to, co ujrzałem. W progu stała Zoey. 

* Wiem, to za długie na tweet'a, ale nie za Chiny nie zmieściłabym się w 160 znakach. 

_________

Jedno ważne ogłoszenie. 

Kochani, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że chcielibyście jak najszybciej nowe rozdziały. Ja jednak mam też swoje życie prywatne, którego nie mogę odstawić by ciągle pisać. Myślę o tym blogu 24/7, ale nie zawsze mam czas by coś nabazgrać. Dodatkowo jestem w klasie 3 gimnazjum, za chwilę mam egzaminy. I to one są teraz moim priorytetem. 

Liczę, że mnie zrozumiecie, bo w większości sami macie strony z opowiadaniami i wiecie, ile schodzi się z jedną notką. :) 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ!